Kort verslag

 Voordat we morgen naar het Mutanda meer vertrekken, willen we jullie de afgelopen dagen niet onthouden. Onze vlucht naar Entebbe verliep voorspoedig. We vertrokken op tijd vanuit Amsterdam, en na een korte tussenstop in Kigali (Rwanda), landden we om 22.15 uur plaatselijke tijd in Entebbe. De formaliteiten waren snel geregeld. Onze paspoorten werden gecontroleerd en nadat we een bedrag voor het visum hadden betaald, werd de stempel in ons paspoort gezet, en konden we onze koffers gaan ophalen. We hebben nogal wat bagage bij ons voor het schooltje, en we waren ervan overtuigd dat we door de douane gecontroleerd zouden worden. Maar niets is minder waar, de douane zag ons nog niet eens staan. En zo stonden we binnen de kortste keren buiten en gingen we op zoek naar de chauffeur die ons naar het hotel zou brengen. Ook deze activiteit verliep voorspoedig, en nog voordat het elf uur was, waren we al in ons hotel voor de komende nacht. De koffers die we niet nodig hadden werden in de bagageopslag gestald. Het personeel was wel een beetje verwonderd over onze hoeveelheid bagage, maar nadat we hen hadden uitgelegd waarvoor deze bestemd was, kregen we alleen maar positieve reacties. Uitgerust en voldaan van een heerlijk ontbijt wachtten we de volgende morgen op onze chauffeur Edwin. We hebben al eerder kennis gemaakt met Edwin in 2012 tijdens onze eerste reis in Uganda. Ook toen was hij onze chauffeur, en we zijn verheugd, dat hij deze reis weer onze chauffeur mag zijn. Iets later dan afgesproken ( Edwin had oponthoud in Kampala door de drukte van het verkeer), vertrekken we naar Kabale. De rit zal ongeveer 10 uur in beslag nemen, voordat we uiteindelijk bij het Bunyonyimeer zullen aankomen. Onderweg stoppen we een aantal keren voor de lunch en een koffiepauze. Om half zeven, net voordat het donker wordt, komen we aan bij het Bonyonyimeer, waar we de komende twee nachten zullen verblijven. Ook hier is het personeel verbaasd over onze hoeveelheid bagage, maar na een korte uitleg zijn ze op de hoogte van onze plannen. De volgende morgen maken we een boottocht over het Bonyonyi meer. Het kratermeer is gevormd door verschillende vulkaanuitbarstingen en wordt omgeven door vele bergen. Met negenhonderd meter is Bunyonyi het op één na diepste meer van Afrika. Bunyonyi betekent “plek van kleine vogels”. Rondom het zoetwatermeer zijn dan ook veel vogels te vinden. In het meer liggen ongeveer twintig kleine eilandjes. Eén van die eilandjes is Bwama eiland. Op dit eiland vestigde een Engelse missionaris in het begin van de twintigste eeuw een leprakolonie. Tegenwoordig is de lepra verdwenen en wordt de oude kliniek gebruikt als basisschool voor lokale kinderen. Nadat we een uur gevaren hebben, meert onze boot aan bij het vasteland en gaan we op bezoek bij een Batwa familie. Het Batwavolk bestaat uit pygmeeënfamilies die gerekend worden tot de oudste bewoners van Afrika. Ze leven voornamelijk van de jacht en ze verzamelen voedsel in de vorm van bodemgewassen, grondproducten en boomvruchten. Het Batwavolk was voornamelijk gevestigd in het Bwindiforest, daar was ook genoeg wild waarop de mannen konden jagen. Nadat Bwindi een nationaal park werd, werd het volk verdreven en werden ze genoodzaakt om zich elders te vestigen. De vrouwen maken tijdelijke huizen van takken en bladeren. Omdat ze bang van water zijn laat de persoonlijke hygiëne te wensen over. Er zijn geen vaste relaties binnen de woongemeenschap. Naar gelang de behoefte kiest een man een vrouw uit waar hij de nacht mee wil doorbrengen. Het volk is erg arm, waardoor het een teruggetrokken bestaan leidt. Om de Batwa gemeenschap financieel te steunen worden er excursies georganiseerd. Een gedeelte van de opbrengst gaat naar de gemeenschap toe, en als bezoeker wordt het gewaardeerd als je een donatie doet. Het is een hele klim voordat we bij het dorp aankomen. Nadat we kennis hebben gemaakt met de gemeenschap worden we toegezongen, en bedanken ze ons voor ons bezoek. Voor de kinders hebben we ballonnen meegenomen. Gretig worden ze uit onze handen getrokken, en we moeten uitkijken dat we niet omver geduwd worden. Vrolijk spelen de kinderen met de ballonnen nadat we afscheid hebben genomen en de berg afdalen naar de boot. Met een beetje pijn in het hart kijk ik nog even om; ook voor deze kinderen hadden we graag iets meer willen doen. Maar na de wijze woorden van Edwin, “ You can’t change everything in this World”, kijk ik weer vooruit, en concentreer me op ons project in Mukosi! Ruud en Rees