Een bijzondere dag!

Vrijdag, 13 november 2015

Op donderdag, 12 november vertrekken we om 9.30 uur vanuit het district Kabale naar het volgende district Kisoro. Het is niet zo’n lange rit vandaag, het duurt ongeveer drie uurtjes voordat we bij het Mutanda Lake aankomen. Daar is het dorp Mukosi waar ons schooltje is gelegen. Bij de lodge worden we hartelijk ontvangen, we zijn hier ondertussen voor de derde keer. Na de lunch wandelen we naar het schooltje om een afspraak te maken voor vrijdag. De leerkrachten zijn al op de hoogte van ons bezoek van morgen, alleen is er nog geen tijd afgesproken. Een van de leerkrachten vertelt ons, dat we worden opgewacht door het schoolbestuur en de ouderraad. De directeur van de school, Peter Habimana, is vandaag naar de stad maar zal ons morgen ook opwachten. We krijgen een korte rondleiding en we zien dat er ten opzichte van vorig jaar enkele aanpassingen zijn gebeurd aan de school. Inmiddels ligt er een vloer, en is er een stuk aangebouwd. De school doet, net zoals vorig jaar, tevens dienst als kerk. Voordat we terug gaan naar de lodge, worden we toegezongen door de kinderen, en voeren zij de traditionele dans op. Tijdens de uitvoering steekt er een hevige bui op, en zijn we genoodzaakt te gaan schuilen in de school. Als het na een poosje alleen nog maar druppelt, lopen we terug naar onze lodge.

Op vrijdagmorgen spreken we om tien uur af met Edwin bij de receptie. De meegenomen ballen zijn opgepompt en de ballonnen zitten stevig vastgebonden op de ballonhouder. De koffers vol met kleren en schoolspullen, ballen en ballonnen worden in de jeep geladen. In Entebbe hebben we Big Sam ontmoet, die gids en chauffeur bij Matoke, de reisorganisatie waarmee we reizen, is. Bis Sam is gisteren met zijn groep aangekomen bij de lodge. Edwin heeft hem over onze plannen verteld. Edwin stelt ons nogmaals aan hem voor, en hij overhandigt ons zijn visitekaartje. Big Sam heeft in Port Fortal een stichting waarmee hij samen met een Belgische dame een school heeft gebouwd. Hij wil ons graag begeleiden naar de school, en kan ons adviezen geven. Als we bij de school aankomen, zien we dat iedereen op zijn paasbest gekleed is. Big Sam geeft ons het advies de meegebrachte spullen in de auto te laten en een geschikt moment af te wachten. Peter geeft ons een rondleiding door de school en ondertussen beantwoord hij de vragen die vooral Big Sam hem stelt Aan de overkant van de weg op een steile helling laat Peter ons een gebouw in aanbouw zien. Het moeten twee klaslokalen voorstellen. Big Sam is verbaasd, dat op zo’n gevaarlijke plek klaslokalen gebouwd worden. Hij vraagt dan ook hoe het idee ontstaan is om op deze plek twee klaslokalen te bouwen, terwijl er minstens zes lokalen moeten zijn. Peter legt uit dat het de grond van de kerk is. We worden nu met z’n allen wel heel nieuwsgierig hoe de vork in de steel zit. De katholieke gemeenschap mag gebruik van de kerk maken als zijnde school. Daarvoor in de plaats moeten zij de kerk opknappen. Big Sam vindt dit een vreemde constructie. Er staat dus niets op papier, en als het de kerk uitkomt, kan de school van de ene op de andere dag op straat staan. Big Sam vindt dat er of een contact opgesteld moet worden, of dat de gemeenschap zelf voor een stuk grond moet gaan kijken, waarop een nieuwe school gebouwd kan worden. Dan zijn ze niet meer afhankelijk van de kerk. Big Sam stelt voor om ’s avonds een vergadering te plannen waarbij we het een en ander kunnen bespreken. Na deze discussie worden we uitgenodigd om plaats te nemen in de pluche stoelen, die speciaal voor ons zijn klaargezet. De ouderraad en schoolbestuur zitten aan weerszijde op de banken. Edwin en Big Sam nemen naast ons plaats, en dan gaat de ceremonie beginnen. Keurig achter elkaar komen de kinderen al zingend naar de open vlakte en vormen een halve cirkel voor ons. Het voltallige bestuur en ouderraad wordt aan ons voorgesteld. Daarna zijn wij aan de beurt en moeten we recht gaan staan. Dan volgt er een speech door de directeur van de school, Peter. Daarbij wordt hij bijgestaan door Big Sam, hij spreekt ons in het Engels toe, waarna Peter de bevolking in hun taal toespreekt. Big Sam vraagt daarna ook nog even het woord, en spreekt de gemeenschap toe. Hij drukt hun op het hart dat wij naar Mukosi gekomen zijn om de gemeenschap te helpen. Maar daarbij vragen wij wel medewerking van de gemeenschap. Dan is het tijd voor de kinderen, ze heten ons welkom en we worden vrolijk toegezongen. Tijdens de uitvoering arriveert de groep van Big Sam bij de school. Zij hebben een dorpswandeling gemaakt die eindigt bij de school. Er worden banken voor hun klaargezet waarop ze plaatsnemen. De uitvoering wordt onderbroken, en de groep stelt zich voor aan de school. Daarna gaat de uitvoering verder en genieten we van de lokale liederen en dansen. Voor ons breekt daarna het grote moment aan, en halen we de meegebrachte spullen uit de auto. Big Sam regisseert het hele gebeuren, en vraagt zijn groep om te assisteren. Nadat we alle kleren samen met de groep van Big Sam hebben uitgestald, mogen de kinderen ombeurten kleren uitzoeken. Wij zijn enorm blij met de hulp van de groep van Big Sam, de kinderen worden keurig door hen gekleed, en zorgen dat iedereen aan de beurt komt. Het begint een beetje te druppelen en snel doen we de rest van de kleren in de koffer zodat deze niet nat worden. Gelukkig blijft het bij een paar druppels regen, en kunnen we verder gaan met uitdelen. Nu zijn de andere spullen aan de beurt, waaronder de ballen en springtouwen. De ballonnen worden opgeblazen en op het speelveld is het een ballonnenfestijn. De kinderen voeren nog eenmaal de lokale dans voor ons op, en we worden uitgenodigd om mee te doen. Natuurlijk laten we deze kans niet voorbij gaan en dansen we zo goed en zo kwaad als het kan met hun mee. De schoolspullen worden in het kantoor van de directeur geïnventariseerd, ieder schrift, pen of potlood wordt geteld en in het kasboek ingeboekt. Big Sam merkt op, dat er geen kast of planken zijn waar de schoolspullen bewaard kunnen worden. Eigenlijk moet er zo snel mogelijk voor een kast gezorgd worden. Peter belooft, dat hij, voordat we vanavond gaan vergaderen, een timmerman heeft gevonden. Wij beloven dat wij de kast zullen betalen. Voor de school is het vandaag en bijzondere dag waarvan wij deel uitmaakten. De kinderen zijn uitbundig en de rest van de dag komt er van lesgeven niets meer terecht.

’s Avonds tijdens de vergadering komen een aantal zaken aan het licht:

De school staat niet op zichzelf, maar mag als tegenprestatie gebruik maken van de kerk en deze doordeweeks als school gebruiken

De school is “selfsupported”, dwz dat de inkomsten gegenereerd worden door de bijdrage van de ouders, per kind 35000 U$ per kwartaal

Dat van deze inkomsten de loonkosten van de leerkrachten en de aanschaf van de schoolspullen betaald worden

Dat de kerk noch de regering mee financiert aan de school

Dat er geen contract is opgesteld waarin beschreven staat, dat de school voor onbepaalde tijd gebruik van de kerk mag maken

Op deze argumenten geven wij ( Bis Sam, Edwin, Ruud en ik) als raad mee dat het verstandig is, om een contract met de kerk op te stellen, waarin beschreven staat dat de gemeenschap voor bijv. 10 jaar gebruik mag maken van de kerk. Een andere optie is om zelf op zoek te gaan naar land waarop de gemeenschap een nieuwe school gaat bouwen met eventueel behulp van ons. Peter gaat dit afwegen en gaat met zowel het kerkbestuur als de gemeenschap in gesprek. We beloven Peter dat we de school blijven steunen, ongeacht welke beslissing er wordt genomen. Wij gaan in ieder geval proberen om een stichting op te zetten om de financiën binnen te halen voor het bouwen van een nieuwe school. Peter heeft een timmerman gevonden die bereidt is een kast te maken voor de school. Maar de prijs is zo belachelijk hoog, dat Big Sam en Edwin gelijk het aanbod afketsen. Een beter plan is om morgen naar Kisoro te gaan, en daar op zoek te gaan naar een timmerman, die voor een redelijke prijs een kast kan maken.

We zijn blij met alle steun die we tot nu toe gehad hebben van Edwin, en zeker ook van Big Sam. We blijven contact houden en gaan gezamenlijk ons best doen, om tot een goed resultaat te komen.

Ruud en Rees